Onder onze vele lezers zullen de jongsten waarschijnlijk niet de identiteit kennen van de brunette omringd door de onwaarschijnlijke rapetous op de foto hiernaast. Het is daarom dat wij ons eerst tot hen wenden. Degene die lijkt rond te rennen met een bal in haar hand heette Marie Laforêt. Zij was zangeres en auteur van talrijke hits in de jaren zestig en zeventig (Mon amour, mon ami, Il a neigé sur Yesterday, Viens, viens...). Zij was ook te zien in de films van René Clément, Henri Verneuil en Michel Deville, waarin zij excelleerde. Marie Laforêt, die ons op 2 november 2019 heeft verlaten, was een grappige en intelligente vrouw. Zij hield ook hartstochtelijk van rugby, wat niet gebruikelijk was bij vrouwen in die tijd. Het moet gezegd dat zij geboren is als Maïtena Douménach in Soulac-sur-Mer, een stadje op het schiereiland Médoc, op een steenworp afstand van Bègles, La Teste of Salles, waar altijd teams van verschrikkelijke mannen rondliepen. Ze zou peettante worden van La Voulte, de Franse kampioene in 1970, en ze liet geen gelegenheid voorbijgaan om terug te keren naar haar Aquitaine roots en naar de sport die haar zo gelukkig maakte.
Zo ging zij in 1982 in op het voorstel van Christian Gion (vierde van links op de foto) om in zijn volgende film, Les diplômés du dernier rang, te figureren. Waarom heeft ze het geaccepteerd? Ten eerste omdat Gion een vriend van mij is, en ook een voormalig derde rij speler van Lourdes, waarvan hij voorzitter was tussen 1996 en 1998. Ten tweede omdat de film dit spel oproept in de persoon van Patrick Bruel, die een rugbystudent van de PUC speelt die probeert te worden gereformeerd uit militaire dienst. En tenslotte omdat zij de gelegenheid krijgt om met Walter Spanghero, voormalig aanvoerder van het Franse nationale elftal, die zelf speelt (hier, rechts van hem met naast hem Puciste Yann Le Doré), te praten over de penetrante maul. Marie was er dan ook snel bij om de film te promoten op het veld in het Pershing stadion in Vincennes in de lente van 1982. Les diplômés heeft nooit de voorpagina van Cahiers du cinéma gehaald. Aan de andere kant heeft Nanarland, het blog van sympathieke slechte films, het nog steeds in hoog aanzien.
Bruno Garay
