Deze gekke foto viert een belangrijke gebeurtenis in de Franse sport en is de legende van een uniek team, de toepasselijk genaamde Barjots, bekend om hun extravagantie buiten het veld en hun waanzinnige woede op het veld.
De Volle, Mahé, Richardson, Lathoud, Quintin... wonnen een bronzen medaille op de Olympische Spelen van Barcelona in 1992, de eerste stap in de opkomst van het Franse handbal. Het jaar daarop wonnen ze zilver op de wereldbeker. Twee jaar later, in IJsland, werden zij de eerste Franse ploeg die een wereldtitel won, na een finale tegen Kroatië (23-19) op 21 mei 1995. Het team werd verscheurd en vervolgens weer verzoend, en kreeg te maken met zijn coach, Daniel Costantini, die op knappe wijze het onmogelijke voor elkaar kreeg. Het feest dat op de overwinning volgde was een afspiegeling van deze barokke, gekke en briljante groep.
De vlucht van Reykjavik naar Parijs was levendig. Vervolgens kwam de ploeg aan bij het hoofdkwartier van het CNOSF (Frans Nationaal Olympisch en Sportcomité), dat een muur met de handafdrukken van Franse kampioenen had laten bouwen. De Barjots gaven er de voorkeur aan de stempel van hun hoofd erop te drukken, zoals hier Bruno Martini, Christian Gaudin en Stéphane Stoecklin, auteur van een zieke finale, met acht gescoorde doelpunten. Daarna gingen ze een wandeling maken in de kantoren van L'Équipe. Sommige van hen gingen lang door in de derde helft... Deze uitspatting kostte Atlanta zeker de Olympische titel van het jaar daarop. Philipe Gardent, vervanger van de spil in 1995, zei over dit epos: "Wij hebben het woord broederschap in alle richtingen uitgerekt."Het menselijke avontuur van deze iconoclastische groep en zijn manier om te winnen zonder zichzelf ernstig te nemen, hebben hun sporen nagelaten. Deze broederlijke gekte ontbreekt soms in de hedendaagse sportformule.
