Séverine Galus

Al meer dan vijftien jaar journalist in de geschreven pers in Quebec, mijn beroep heeft me ertoe gebracht om samen te werken met veel getalenteerde fotografen en om de impact van beelden te beseffen, de enige die soms kunnen getuigen van het onuitsprekelijke. In het besef dat “een foto meer zegt dan duizend woorden”, is het daarom heel normaal dat ik mezelf in 2011 uitrust met een spiegelreflexcamera en aan autodidactische fotografie begin. Beïnvloed door mijn beroep is mijn praktijk vooral gericht op documentairefotografie en straatfotografie. Ik hou van mijn foto's om een verhaal te vertellen, uit te dagen of om emoties op te roepen. Het is duidelijk dat het vooral de mens is die mijn aandacht trekt. De humanistische foto getuigt zowel van de moeilijkheden en onrechtvaardigheden, maar ook van de simpele geneugten van het leven. In 2014 bracht het verlangen naar een nieuw leven mij met mijn kleine gezin naar Ariège, aan de voet van de Pyreneeën. Verre van het tumult van het stadsleven dat ik tot dan toe had gekend, concentreer ik me op de belangrijkste menselijke activiteit die mij omringt, die van mijn kinderen, Sidonie en Lucien. Dan begint "Nature of Children", een serie die verwijst naar het leven dat ze hebben op het platteland, dicht bij de natuur, maar ook naar de natuurlijke en spontane houding van kinderen, hun emoties, die ik probeer vast te leggen. . Van daaruit kwam het idee om het werk verder te pushen en deze foto's te gebruiken om te proberen het syndroom van Down te demystificeren, dat mijn dochter Sidonie treft. Tegenwoordig definieer ik mezelf als "Fotoreporter van emoties". Specialist in zwart-wit, mijn stijl, mijn gevoeligheid en mijn vermogen om het moment vast te leggen, stellen me in staat om sterke, tijdloze, onvergetelijke beelden te produceren ...