Guy Marineau werd in 1947 in Saint-Germain-en-Laye geboren als zoon van een vader uit de Vendée en een moeder uit Bretagne. Op driejarige leeftijd vertrouwde de laatste hem toe aan een tante in Bretagne op het schiereiland Crozon, vanwege kleine gezondheidsproblemen. Later besloten ze de regio Parijs te verlaten en vestigde de familie zich in Orthez, een kleine stad in het zuidwesten van Frankrijk.
Zijn jezuïetenopvoeding, met Jean Charles de Castelbajac in hetzelfde college, zal hem met essentiële waarden prikkelen. Hij raakte op tienjarige leeftijd geïnteresseerd in de wereld van de beelden en verwierf zijn eerste camera, waardoor de plannen van zijn moeder, die hem als bankier zag, werden teleurgesteld. In 1963 ging hij in de leer bij een fotobedrijf. Drie jaar lang leert hij als correspondent voor de krant Sud Ouest de kunst van het portretteren, het fotograferen van bruiloften en het doen van reportages, waarbij hij foto's maakt in de slaapkamer, de studio en het laboratorium. De basis van de "provinciale" fotografie die hem gedurende zijn hele carrière zal dienen.
Zijn militaire diensttijd is nog steeds een van de grondleggers van zijn leven en beroep: in maart 1967 opgenomen in het 57e Infanterieregiment bij Bordeaux, ontwikkelde hij meteen een gave als "sluipschutter" en werd hij een scherpschutter met een geweer. Later paste hij zijn opnametechniek toe op de paradefotografie.
In 1971 verliet hij Béarn om naar Parijs te verhuizen. Hij stapte om 7 uur 's morgens uit de trein en kreeg om 11 uur 's morgens een baan. Zijn eerste gesprek voor een baan bij de foto-identificatiedienst van de prefectuur verliep goed. De tweede, met de grote persgroep Réalité, waarbij hij gevraagd werd om zwart-witte afdrukken te maken in een laboratorium, verliep zeer goed. Hij is ter plaatse ingehuurd: een ander tijdperk...
In het weekend reist hij door Frankrijk voor persoonlijke fotoreportages, die hij in het lab mag ontwikkelen. Zijn werk wordt opgemerkt en zo wordt hem zijn eerste professionele rapporten toevertrouwd, met name in Belfast waar hij bijna omkomt bij een auto-explosie. Hij behandelt ook de anjerrevolutie in Lissabon en reist naar Israël. Beetje bij beetje maakt hij naam.
Hij raakte bevriend met een voormalig fotograaf en vriend van de heer Saint Laurent, André Ostier, voor wie hij al zijn zwart-wit afdrukken maakte. Zo ontdekt hij via zijn beelden de wereld van de mode. In augustus 1975 vertelt een klant hem over een Amerikaanse krant, de Women's Wear Daily, die op zoek is naar een fotograaf. De hoofdredacteur van het kantoor in Parijs ontving hem en hij werd onmiddellijk weer aangenomen.
Toen zijn salaris werd aangekondigd, bijna tien keer hoger dan het vorige, begreep hij dat hij net naar een andere wereld was verhuisd. Zonder rekening te houden met de namen van invloedrijke mensen in de mode- en showbusiness, brengt hij uren door met studeren, autodidactisch. Zijn eerste verslag gaat over de preview van de film Emmanuelle.
Dankzij zijn veelzijdigheid wordt het, naast de verslaggeving, optochten gestuurd en om de mythische avonden van het Paleis te verslaan.
Deze nieuwe baan spreekt hem meteen aan. Hij geeft toe dat hij ongelooflijk veel geluk heeft gehad dat hij de gouden eeuw van zijn beroep heeft meegemaakt, toen er tegelijkertijd kisten champagne aan de redactie werden geleverd en kisten met mineraalwater, waar alle excessen waren toegestaan. In een weekend in Deauville in Claude Lelouch's hotel in Deauville heeft 12.000 frank aan uitgaven in de minibar niemand geschokt... Het verblijf in de grootste hotels is geen voorrecht, maar een instructie van de redactie. Hij laat zich echter nooit in enige vorm van verslaving verzinken of verliest zijn gevoel voor waarden, ondanks 16 uur dagelijks werk. Voordat hij gaat slapen, legt hij een handdoek van het hotel waar hij verblijft aan het voeteneind van zijn bed, zodat hij weet waar hij is als hij wakker wordt. Meerdere malen per week van land veranderen is klassiek.
Vanaf zijn eerste ontmoeting met de heer Yves Saint-Laurent, Pierre Bergé en hun team, verloopt alles soepel en natuurlijk, in een klimaat van wederzijds vertrouwen, gedurende zijn hele carrière. Guy zal hun fotograaf zijn voor meer dan dertig jaar, zowel voor modeshows als voor meer intieme fotosessies, met name bij de heer Saint-Laurent in Marrakech.
Hij zal hetzelfde gevoel hebben om voor Christian Lacroix en Valentino te werken, en dat altijd gedurende meerdere decennia. In zo'n veelzijdige omgeving zijn zulke loyale samenwerkingsverbanden en geprivilegieerde relaties meer dan opmerkelijk.
Guy claimt zijn status als voorloper in het gebruik van telelenzen. Al in 1979 werd hij dus helemaal aan het einde van het podium uitgerust en nam hij foto's van modellen die niet gestoord werden door het publiek. Een techniek die onmiddellijk wordt gekopieerd en altijd ongeëvenaard is.
Op een maandagochtend in 1985 merkte hij dat de sloten op zijn kantoor waren veranderd: hij wist iets te veel over het privéleven van een belangrijke medewerker. De nadelen van het werk, waar de grenzen tussen het professionele en het persoonlijke leven ultraregressief zijn.
De volgende dag, een telefoontje van American Vogue. Voordat hij het aanbod aannam, informeerde hij naar de toekomst van hun huidige fotograaf. Er is geen kans dat ze zijn plaats innemen. Er wordt hem verteld dat hij al te lang niet meer in de race is, dat hij oncontroleerbaar is geworden. Guy belt de fotograaf in kwestie, die hem zonder ironie vertelt: "Ga je gang". Hoe dan ook, ik ben genaaid. »
Bij Vogue, met de hulp van twee assistenten, verzorgt Guy 90% van de shows. Zijn leven, dat zich nu afspeelt tussen Parijs, New York en Milaan, wordt rustiger. Zijn genegenheid voor Mr. Saint Laurent blijft onwrikbaar.
In 2000 heeft de komst van de digitale fotografie daar verandering in gebracht. Hij probeerde verschillende keren de art director van US Vogue te overtuigen om de film op te geven, werd gepasseerd door een andere fotograaf en verloor zijn baan.
Hij vond dat deze nieuwe technologie het beroep had gedood: er was geen behoefte aan assistenten en er werd op alle fronten geschoten. Helaas is het aantal van 325 geaccrediteerde modeshowfotografen in Frankrijk in 1985 gestegen tot ongeveer zestig, onder contract met financiële groepen. Alle foto's van de modeshow zien er nu hetzelfde uit.
Op 11 september 2001 is Guy in New York. s Avonds, terwijl hij wacht bij een rood licht in een verlaten maar met stof gevulde Times Square, hoort hij Frans spreken. Het is Claude Lelouch. De man die hem twintig jaar eerder vertelde dat hij op dezelfde manier fotografeerde als hij hem filmde, herkende hem onmiddellijk. Een leuke anekdote over een beroep of soms zelfs over degenen die je hebt geholpen je te vergeten.
Als waarnemer van het beroep waar hij zo van hield, trekt Guy zich gelukkig terug in zijn archieven, die hij wil delen met het grote publiek. Hij is zich ervan bewust dat hij een carrière heeft geleid waar velen jaloers op zouden kunnen zijn. Naast het "maken van beelden" heeft dit beroep hem in staat gesteld om sterke en menselijk verrijkende momenten te delen met de meeste van zijn modellen, zowel uit de modewereld als uit de filmwereld.
Bovendien vond degene die "een mooie verzameling foto's van lijken had kunnen hebben - als hij had volhard in forensische identificatie -, een verzameling foto's van mooie meisjes. »
